Sint Lucas

Sint Lucas

Ik besloot om te beginnen met Lucas, omdat veel archeologen en historici daar ook mee beginnen. Daarnaast schreef Lucas ongeveer een kwart van het Nieuwe Testament (zijn Evangelie en het Boek Handelingen), dus ik vond het een brok tekst die groot genoeg was om te beginnen met het testen van het waarheidsgehalte van het gehele Nieuwe Testament.

Ongeveer 150 jaar geleden begonnen geleerden in Europa de historische verslagen van Lucas te verwerpen. Deze academici verklaarden dat er geen bewijs was dat het bestaan bevestigde van verscheidene locaties en leiders zoals die in de geschriften van Lucas werden genoemd, en om die reden verwierpen zij zijn complete verslag. Maar ik ontdekte dat de archeologische ontdekkingen in de laatste eeuw hebben onthuld dat Lucas een zeer accuraat historicus was en dat de twee boeken die hij schreef absoluut gezaghebbende verslagen van de geschiedenis waren!

Eén van de meest vooraanstaande archeologen aller tijden was Sir William Ramsay. Hij studeerde aan de beroemde Duitse historische scholen in het midden van de negentiende eeuw, die onderwezen dat het Nieuwe Testament een godsdienstige uiteenzetting was, geschreven in het midden van de 3e eeuw, en niet een historisch document dat in de eerste eeuw werd opgesteld. Ramsay was zo overtuigd van deze leer dat hij de archeologie inging en naar Klein-Azië ging, met het specifieke doel om tastbaar bewijs te vinden om het Bijbelse verslag van Lucas te weerleggen. Na jaren van veldonderzoek zette Ramsay zijn complete kijk op de Bijbel en de geschiedenis van de eerste eeuw op zijn kop. Hij schreef:

Lucas is een eersteklas historicus; niet alleen zijn zijn feitelijke verklaringen betrouwbaar, hij is ook bezeten door een waar historisch besef…In het kort; deze auteur moet in de rangen van de meest vooraanstaande historici worden geplaatst.^[1]

Lucas’ nauwkeurigheid wordt aangetoond door het feit dat hij historische sleutelfiguren in de correcte tijdsvolgorde noemt. Hij gebruikt ook correcte, en vaak obscure, overheidstitels in verschillende geografische gebieden, zoals de politarchen van Tessalonica, de tempelbewakers van Efeze, de proconsul van Cyprus, en de “eerste man van het eiland” in Malta. In zijn aankondiging van de openbare bediening van Jezus noemt Lucas “Lysanias de tetrarch van Abilene”. Geleerden trokken de geloofwaardigheid van Lucas in twijfel omdat eeuwenlang de enige bekende Lysanias een leider van Chalcis was, die regeerde van 40-36 voor Christus. Maar later werd een inscriptie gevonden, daterend uit de tijd van Tiberius (14-37 na Christus), die het heeft over een tempelwijding waarop Lysanias genoemd wordt als de “tetrarch van Abila” (Abila vlakbij Damascus). Dit kwam overeen met het verslag van Lucas en legde de progressieve geleerden van die tijd het zwijgen op.^[2]

In het Boek Handelingen wordt Paulus voorgeleid aan Gallio, de proconsul van Achaje. Wederom bevestigt de archeologie dit verslag. In Delphi werd een inscriptie van Keizer Claudius ontdekt waarop te lezen valt: “Lucius Junios Gallio, mijn vriend, en de proconsul van Achaje … ” Historici dateren de inscriptie uit 52 na Christus, wat het tijdstip van het bezoek van Paulus aldaar in 51 na Christus bevestigt.^[3]

Later in Handelingen wordt Erastus, een medewerker van Paulus, aangesteld als rentmeester van Korinthe. In 1928 groeven archeologen een Korinthisch theater uit en ontdekten een inscriptie waarop stond: “Erastus, als wederdienst voor zijn aedilschap, heeft deze bestrating op zijn eigen kosten laten leggen”. De bestrating werd in 50 na Christus gelegd, en de term “aedile” verwijst naar de benoeming als stadsrentmeester.^[4]

In een andere passage geeft Lucas aan Plubius, de voornaamste man op het eiland Malta, de titel “eerste man van het eiland”. Geleerden trokken deze vreemde titel in twijfel en noemden deze "historisch onnauwkeurig". Maar recent zijn op het eiland inscripties ontdekt die Plubius inderdaad de titel “eerste man” geven.^[5]

Ergens anders gebruikt Lucas de Griekse term “politarchen” (“heersers van de stad”) om te verwijzen naar de leiders in Tessalonica. Hoewel dit onbeduidend overkomt, was dit toch eeuwenlang weer een punt in het nadeel van Lucas’ geloofwaardigheid, omdat geen enkele andere Griekse literatuur deze term hanteerde. Maar ondertussen zijn er ongeveer 20 inscripties ontdekt die de term “politarch” bevatten, waarvan er vijf specifiek aan het leiderschap in Tessalonica refereren.^[6]

Als laatste voorbeeld zegt Lucas dat Iconium een stad in Phyrigia is. Nou en? Nou, dit was ook weer eeuwenlang een belangrijk argument tegen de geloofwaardigheid van Lucas. Teruggaand tot de geschriften van geschiedkundigen als Cicero, hielden geleerden vol dat Iconium een stad in Lykaonië was, en niet in Phyrigia. Daarom beweerden geleerden dat het hele boek Handelingen onbetrouwbaar was. Raad eens? In 1910 zocht Ramsay naar bewijs voor deze lang in stand gehouden bewering tegen Lucas, maar hij ontdekte een stenen monument dat verklaarde dat Iconium inderdaad een stad in Phyrigia was.^[7] En sinds 1910 hebben vele archeologische ontdekkingen dit bevestigd – Lucas had gelijk!

Vermaard historicus A.N. Sherwin-White verklaart:

In totaal noemt Lucas tweeëndertig landen, vierenvijftig steden en negen eilanden zonder een enkele fout.^[8]

De bevestiging van de historiciteit van Handelingen is overweldigend… Elke poging om de kern van historiciteit te verwerpen moet nu absoluut als absurd overkomen.^[9]

Ga door met lezen!